De tekeningen die Tjen Heyligen met zijn scherpe potloodpunt op papier tovert, zijn een vraag aan de kijker om het gebruikelijke denkkader even te verlaten. Ze nemen je mee in de wereld van de filosoof, de dichter, de kijker, de ziener. Ze zetten je aan om de werkelijkheid te zien met de zoveel scherpere blik, die de mens achter de werken kenmerkt.
De kunstwerken van Tjen Heyligen zijn onlosmakelijk verbonden met de mens achter het werk. Net zoals hij de wereld ziet, met stille verbazing, verbijstering soms, zijn zijn tekeningen observaties, altijd weer uitnodigend om verder te kijken, om te fantaseren, om de magie te ontdekken. Net zoals een gesprek met Tjen altijd weer een uitdaging is om met een andere bril naar de werkelijkheid te kijken. Het leven wordt gevat in een dagboek van tekeningen, schijnbaar snel op notapapiertjes gezet, maar altijd geïnspireerd door wat er rondom hem gebeurt.
Tjen is de eeuwige observator die de gave heeft meer te zien dan de gewone kijker. De natuur wordt met de grootste precisie ontleed. De structuur van een boomstam wordt een levend organisme. Een tak wordt een sculptuur. Zo ziet Tjen het en zo komt het op papier. Met Tjen op stap gaan, is telkens weer een zoektocht naar kleine details die je anders zou gemist hebben. Zoals de poëet zijn woorden op papier zet, denkend en dromend, zo zijn de tekeningen die Tjen met zijn vlijmscherpe potloodpunt bij elkaar droomt, gedichten in beeld. Het zijn schilderijtjes, gevat in een zuivere lijn. Nerveus, levend, bruisend, maar tegelijk ook dromerig en in stilte bevangen.
Precies zo reist Tjen ook van het rustige platteland, waar hij dagen in alle stilte kan werken, naar de altijd bewegende stad, waar hij met hetzelfde enthousiasme en observatievermogen naar de wereld rondom hem kijkt. Zijn tekeningen zijn sprookjes, doordrongen van de filosofie van een dichter die met beide voeten en op een heel eigen wijze in zijn tijd leeft.
Gerlinde Gilissen - Art 27 vzw
29 december 2012
Het is vandaag de dag van één zintuig,
het gehoor, en hij luistert graag naar de hartslag
van de kamsalamander,
het oppompen van het berkensap,
het geritsel van een kievit,
het gefluit van een nachtegaal
voor de oudste van de vennen.
Waar blijft het kille, machinale geluid
van de kettingzaag?
Wat hij graag ziet is een selectie van foto’s.
Wat hij graag leest zijn gedichten.
Misschien moet hij zich daar eens
min of meer door laten inspireren.
Waar blijft het schrille, schrale geluid
van de kettingzaag?
Kunst is belangrijk omdat ze mijn haren overeind kan zetten. Constantin Brâncuși zei: '
In de kunst is eenvoud geen doel, maar men komt door het benaderen van de ware betekenis van de dingen, ondanks zichzelf, tot eenvoud.'
Het belang van kunst voor de samenleving is relatief. Kunst kan verwijzen naar de problemen waarmee een samenleving geconfronteerd wordt en ze op de agenda zetten.